Meşhur bir hikaye vardır.

Adamın biri çok zenginmiş ama yaşamından hiç zevk alamıyormuş. Hayatından o kadar bıkmış ki hayatın anlamını aramaya karar vermiş. Aynı kitaptaki gibi her şeyini satmış ve hayatın anlamını bulmak için etrafındaki bilgelere başvurmuş. Tibet' e gitmesi gerektiğini söylemişler. Tibet' teki en ünlü tapınaklara gidip oradaki Budist Rahiplere başvurmuş Her rahip başka bir rahibe göndermiş. En sonunda bir rahip demiş ki "Hayatın anlamını bilen bir keşiş var ama çok yüksek dağlarda yaşıyor."

Adam o keşişi bulmak için aylarca dağlarda dolaşmış. En sonunda bir mağara önünde keşişi bulmuş. Koşa koşa yanına gitmiş. Keşiş lotus duruşunda meditasyon yapıyormuş. Önünde de bir kase kiraz varmış.

"Ey yüce bilge!" demiş. "Bana hayatın anlamını söyler misin?"

Keşiş gözlerini açmış. Adama bakmadan.

"Çok basit" demiş." Hayatın anlamı bir kase kirazdır" diye eklemiş.

Adam şaşkın halde. Nasıl yani? Ne demek bir kase kiraz." Sonra da bağırarak devam etmiş. "Ben çok çok zengin bir adamdır. Hayatın anlamını öğrenebilmek için bütün malımı mülkümü sattım. Günlerce Tibet' te dolaştım. Bu dağda seni bulabilmek için aylarca aradım. Sen hayatın anlamı bir kase kiraz diyerek ne saçmalıyorsun öyle." demiş

Rahip başını adama doğru çevirmiş.

"Gözlerimi açtığımda önümde bir kase kiraz vardı." demiş. Sonra da devam etmiş. "Hayatın anlamı gözümüz açtığımızda önümüzde gördüğümüz her şeydir. " demiş.

Ankara / 27 Nisan 2025

BBC Earth'de Ben Fogle' un "Münzevilerin Yaşamı" diye Türkçe' ye çevirdiğim (Bazı çevirilerde "Yabandaki Hayat", "Vahşi Hayat" gibi çevirileri de var belgesel adının. "Vahşilerin Yaşamı "çevirisini sevmiyorum.) belgeselini severek izlerdim. Halen daha da izliyorum. 

Ancak son zamanlarda Youtube' da izlediğim bazı kanallar BBC Earth' de izlediğim pahalı yapımlardan daha çok ilgimi çekiyor. Örneğin MuratCA. 

Murat, Ege' nin çeşitli köylerinde kendisine yaşam kurmuş, yaratıcılık hikayeleri olan, izleyene ilham veren ve yaşam akışını değiştirebilecek hayatları gözler önüne seriyor. 

Murat' ı izlemeyi seviyorum.

En son video içeriğini alta bırakıyorum.

 Ayhan Çilingiroğlu' nun anılarını anlattığı bir kitabı var. Kitapta 1934-2014 yıllarına ait  siyasi, toplumsal, ekonomik olaylara değinilmiş.

Ankara ile ilgili küçük bir bölümü aşağıya bırakıyorum.

1934 yılında Van’dan Ankara’ya geldiğimizde ben dört yaşında idim. Babam en büyük kardeşimiz Firuz’u Ankara Erkek Lisesi’nin ortaokul kısmının birinci sınıfına kaydettirilmiş. Ankara Erkek Lisesi, bugün İbni Sina Hastanesi’nin bulunduğu yerde idi ve o binaya Taş Mektep de denilirdi. Ankara taşından yapılmıştı. Ankara Numune Hastanesi de o tepeye inşa edilmişti. 1940’lı yılların başında Ankara’nın yeni gelişmekte olan semtinde, Yenişehir’de günün koşullarına uygun projelendirilmiş, geniş bahçesi, spor salonu, konferans salonu olan kalorifer ile ısıtılan bir lise binası yapılmak kararı alınmış. Adı da değiştirilerek Ankara Atatürk Lisesi öğretime başlamış. O yıllarda Ankara’da ortaokul binaları yapılıyor ve hatta sıra numarası ile o okullara isim veriliyordu. Kurtuluş semtinde Birinci Ortaokul vardı. Anafartalar Caddesi yakınında çukur bir mekânda İkinci Ortaokul vardı ve Necla Ablam sonra o okulun öğrencisi olmuştu. Üçüncü Ortaokul Ulus Meydanı’ndan Dışkapı’ya giden caddenin üzerinde ufak bir bina idi. Vecihe Ablam oradan mezun olduktan sonra Ankara Kız Lisesi’nde eğitimine devam etti idi. Hamamönü semtinde benim ilkokulum İnönü İlkokulu’nun yakınında Ankara Dördüncü Ortaokulu inşaatına başlanıldığını hatırlıyorum. Tam karşısında Ankara Doğumevi inşa edilmesi de aynı zamanlara rastlar.

Ayhan Çilingiroğlu / Seksen Yıl 1934-2014 (Kesitler)

Bir başka alıntı: https://cebeciortaokulu.meb.k12.tr/icerikler/okulumuzun-tarihcesi_14175785.html

1937 yılında Ankara’da üç tane ortaokul vardır. Bunlardan birincisi, bugünkü Kurtuluş İlköğretim Okulu binasında eğitim öğretim veren BİRİNCİ ORTAOKULU, ikincisi bugünkü Anafartalar Lisesi’nin bulunduğu yerdeki küçük bir binadaki İKİNCİ ORTAOKUL, üçüncüsü de yine bugünkü Numune Hastanesi’nin bulunduğu yerde “Taş Mektep” diye adlandırılan binadaki ÜÇÜNCÜ ORTAOKUL idi.

İsmet İnönü Ortaokul

Taş Mektep, Daha sonra yıkılarak yerine Yüksek İhtisas Hastanesi yapılmış.

Taş Mektep/ Namazgah Mezarlığından görünüm

Cebeci Ortaokulu

Bazen merak ederim:  Nasıl başkaldırırsak kaldıra­lım, kişiliğimiz gerçekten kendi kişiliğimiz mi, yoksa yalnızca başkalarının bizde var  olduğunu söyledikleri ki­şilik mi? Öğretmenler ve ruhbilimciler olarak .. insan ol­manın öğrenildiğini biliriz. Öğretenlerimiz kimlerdir? İlk öğretmenlerimiz ana ve babalarımız, ailemizdir. Eğer hala çocuk değilsek, artık onları hiçbir şeyle suçlaya­mayız, çünkü onlar da  herkes gibi yalnızca insandır­lar. Onların da  kendi sorunlan, kendi güçlülük ve  güç­süzlükleri vardır. Bize  yalnızca kendi bildiklerini öğ­retebilmişlerdir. Babanız  olan o adama ve  anneniz olan o  kadına gidip «Sizi büt_ün  kusurlarınızla birlikte sevi­yorum.» diyebildiğiniz gün gerçekten büyüdünüz demek­tir.

Leo Buscaglia / Yaşamak Sevmek ve Öğrenmek

Yukarıdaki resmi twitterda gördüm.

Alttaki yorumlar çok güzeldi.

"Hayatımızdan renkleri çaldılar."

"Rengimiz kaybolmuş."

"1980 ler ne kadar güzel renkli. O zamanın çocukları büyüynce neden renksiz bir dünya yarattı."

"Hayat tüm renklerini kaybetmiş."

"Mutluluk yerini hüzne bırakmış."

"Kamera kalitesi artmasına rağmen renkler kaybolmuş."

Daha bir sürü güzel yorum bırakmışlar bu görselin altına.

Geçen yıl yakın arkadaşlarımın neredeyse tamamı arabasını değiştirdi. Ben ve eşimde değiştirdik.

Galeriye gittiğiniz zaman, zaten istediğiniz modelin sadece bir-iki versiyonu var. Renkler hep aynı; gri, siyah, beyaz ya da bunların acayip adlandırmaları, Bilmem ne beyazı, bilmem ne grisi ve bunlar gibi acayip renkler.

Yani ne arabayı ne modeli ne de renkleri siz seçebiliyorunuz. Ellerinde ne varsa onu satıyorlar. Yıllar önce, Mercedes' te çalışan bir arkadaşım, fabrikadan banttan çıkan arabaları gören işçilerin, her siyah ve beyaz mercedes için bunlar Türkiye' ye gidecek araçlar diye kendi aralarında konuştuklarını anlatmıştı.

Sonuç olarak hem üreticiler hem de biz araba rengi seçiminde maalesef yukarıdaki görselde alttaki park yerindekiler gibiyiz.

Birçok arkadaşım en çok Küba ve Hindistan' a gitmek istiyor. Belki de bunun nedeni ordaki renklerin halen daha duruyor olması olabilir mi?

 Yıllar yıllar önce Anadolu'nun bir köyünde iki delikanlı yaşarmış. Birinin adı Demir Ali, diğerinin adı da Topal Memet' miş. İkisi de 17 yaşındaymış. Birer hafta arayla doğmuşlar komşu evlerde. Memet bir ayağı kısa doğmuş. O yüzden de Topal Memet demiş köylüler ona. Ali çocukluğundan beri çok güçlü, kaslı, iri yapılı, geniş omuzlu, uzun boylu gürbüz bir delikanlıymış. O yüzden de Demir Ali demişler ona da.

Kendi köyü ve çevre köylerdeki bütün genç kızlar da namı varmış Ali' nin. Hepsi Demir Ali' yle evlenmek isterlermiş. Köylüler Demir Ali kızları ile evlensin diye sürekli ona hediyeler getirirlermiş. Ali' nin burnu havalardaymış, kimseleri beğenmezmiş. Delikanlıların hepsi de Ali' ye benzemek için ellerinden geleni yaparlarmış. Demir Ali' nin en iyi arkadaşı Topal Memet' miş. Ama Ali herkese yaptığı gibi Memet' e de yukarıdan bakar, topal olduğu için sürekli onu alaya alırmış. Topal Memet' te Ali' ye göre bir o kadar cılız, zayıf, kısa boylu, tıknaz birisiymiş. Ama eli yüzü düzgün yakışıklı birisiymiş ama bu halinden dolayı kimse bakmazmış yüzüne. Yürürken çoğu zaman köy meydanın ortasında toprağa düşüp, yığılı verirmiş. Etraftakiler koşup kaldırırlarmış. Birkaç kez kız istemişler Memet'e ama kimseler razı olmamış. Bazen büyükler karşı çıkmış, bazen de kızlar varmamış Topal Memet' e.

Oysa Demi Ali öyle mi? Ateş yakmış her gönülde.

Günün birinde komşu köyde büyük bir düğün olmuş. Çevre köylerin hepsi davetliymiş. Bütün gençler de doluşmuşlar köye. Hatun bakacaklar kendilerine. Köy meydanında sazlar çalıyor, yarışmalar yapılıyormuş. Her yarışmanın galibi Demir Ali oluyormuş. Bütün delikanlılar Demir Ali' nin çevresinde. Kızlar uzaktan uzağa süzüyorlarmış Ali' yi. Topal Memet köy meydanının kenarında bir taşa oturmuş, sessizce olup biteni izliyormuş. Bir ara kalkmış, kalabalığa karışmaya karar vermiş. Ama tam meydanın ortasına gelecekken yine yığılı vermiş oracığa. Onu öyle gören herkes basmış kahkahayı. Demir Ali' de "İşte bu da büzüm köyün topalı diye" bağırmış çevredekilere.Köylülerden yine bir alaycı bir kahkaha yükselmiş. O sırada yaşlı beyaz sakallı bir dede girmiş Topal Memet'in koluna., kaldırıvermiş ayağa. Kahkahası biten köylüler birbirlerine bakıp, "Kim ki bu dede?" demişler. Hiç bir köyden değilmiş. Dede köyün ileri gelen yaşlılarından da yaşlı, ama güçlü kuvvetli birisiymiş. Memet' i bir çırpıda kaldırmış yerden. Koluna girdiği gibi yürümüş aşağı ormanlığa. Bir yandan da arkadakiler bağırıyormuş Demir Ali sen de gel diye. Ali ne olduğunu anlamadan gitmiş peşlerinden Köyün kenarındaki küçük bir derenin yanında otururken bulmuş dedeyle Topal Mehmet' i. Dede Ali' ye eliyle işaret ederek Memet' in yanına otur demiş. Ali, Memet' in yanına oturur oturmaz, Ali' nin kafasını çekip almış boynundan, sonra da Memet' inkini. Topal Memet' in kafasını Demir Ali' nin boynuna, Demir Ali' nin kafasını Topal Memet' in boynuna takı vermiş. İkisi de korkudan yere yığılıp kalmışlar. Topal Memet kendisini hemen toparlamış. Ayağa kalktığında ağaçlar daha küçük gözükmüş ona. Kocaman boyuyla şaşa kalmış. Adımını attığında sanki yerdeki taşlar eziliyor gibiymiş. Şöyle bir kendisine bakmış. Dağ gibi hissetmiş yeni halini. Eğilip Demir Ali' yi kaldırmış yerden yeni kaslı kollarıyla. Hem de hiç güç harcamadan. Ali kendisine gelir gelmez Memet' in kollarından kurtulup koşmak istemiş ama ilk adımında oracığa yığılı vermiş. "Ne oldu bana diye?" bağırmış. Yerden kalkmaya çalışmış ama bir türlü kalkamıyormuş. Kolları o kada gçsüzmüş ki bedenini taşıyamıyormuş. Yardım istemiş Memet' ten. Memet bir çırpıda kaldırmış Ali'yi. trafa bakarak dedeyi aramışlar. Ama dede yok olmuş gitmiş. Ali bağırmış çağırmış ama sesini kimseye duyuramamış. Sesleri duyan köylüler koşarak dere kenarına gelmişler. Gördükleri manzara karşısında şaşkına düşmüşler.

Ali ve Memet ölene kadar öyle kalmışlar. Memet, Ali' yi her yere sırtında taşımış. İkisi de hiç evlenmemiş. Köylüler yıllarca kuraklıkla boğuşmuşlar. Ali ile Memet' in köyünde ve çevre köylerde hiç çocuk doğmamış. Ta ki köyler terkedilene kadar.

Önder Güngör / 12 Nisan 2025 / Ankara / Çankaya

Bahçede oturmuş kitabımı okuyorum. Okunacak öğrenilecek o kadar çok şey var ki!

Bildiklerimiz öğrendiklerimiz okyanusta bir damla bile değil.

Ama sonuçta her okuduğumuz, her öğrendiğimiz "artı bir" oluyor.

Konfüçyus' un bir söz vardır. "Gerçek ve doğru bilgi, ne bildiğinizi ve ne bilmediğinizi bilmektir."

Okuduğum kitabı daha önce de okumuştum.

Küçük bir bölümü alta bırakıyorum.

Kaçak şifacılar sıradan şifacılardan önemli farklılıklar gösterirler. Onlar yaptıkları işlerde olağanüstü başarılıdırlar ama iç dünyalarına baktığınızda büyük bir boşluk ve kaos görürsünüz. İçlerindeki tüm enerji, iyileştirdikleri kişilere ve olaylara akıp gider; kendilerine ayıracak zamanları yoktur. 

Kaçak şifacıları tanımlamanın en iyi yolu, onlara kendileri için ne yaptıklarını sormaktır; dinlenmek ya da kendilerini iyi hissetmek için ne yaptıklarını sormaktır. Sıradan şifacılar böyle bir soruyla karşılaşınca hiç duraksamadan koca bir liste dökerler. Kaçak şifacılarınsa ya dilleri tutulur ya da içinde bencillik olmayan misyonlarını anlatmaya başlar.

.....

Kaçak şifacılar başka insanların acı içinde olmasına dayanamazlar. O kişilerin rahatsızlıklarına bağlı öğrenebilecekleri dersler olduğunu tamamen göz ardı ederek onları kurtarmaya girişirler. Kaçak şifacıların niyetleri iyidir ama sonuçta çözülemez bağımlılıklar yaratırlar çünkü iyileştirmek zorunda ve arzusunda oldukları için olayları akışına bırakamazlar. Sürekli yeni misyonlar yaratmak, yeni adaletsizlikler bulup üstüne gitmek ihtiyacındadırlar. Genellikle de işe sizin hayatınızdan ve çektiğiniz sıkıntılardan başlarlar.

Kaçak şifacılığın ardında yatan temel itki dünyayı acıdan kurtarmak gibi görünse de aslında bunu gerçekleştirmeye çalışanlar kendi acılarının hatırasından kurtulmaya çalışmaktadırlar.

Alıntıladığım kitap Karla McLaren' in Aura ve Çakra Kullanma Kılavuzu

01 Nisan 2025 / Akçay Güre Sahili

Bu yıl bayram tatili 9 güne çıkınca, kayınvalide ve kayınpederin vefatından sonra ilk kez yazlığa geldik. Aslında kayınvalidemin vefatından sonra kayınpederimi getirmiştik yazlığa ancak bu sefer ikisi de yok.  Kapıyı açıp içeri girdik. Tanju Okan' ın şarksında ki gibi...

Eşyalar toplanmış seninle birlikte
Anılar saçılmış odaya, her yere

Sabah kahvaltı için erkenden markete gidip her zamanki gibi beyaz ekmek aldım.

Akşamları bütün bahçe ışıklarını yaktık. Tüm site aydınlansın istedik onların istediği gibi.

Öğlenleri, alışık oldukları düzeni hiç bozmadım. Saat 12 de bira içmeye başladım.

Kayınvalidemin gecenin geç saatinde yüksek sesle televizyonu seyretmesine kızardım. Hep tartışırdık. Bu sefer ben yüksek sesle televizyon izledim. Sanki onlar varmış gibi.

Tavlayı aradım bulamadım. Bulsaydım masanın bir köşesine iliştirecektim. Gidene kadar orada kalsın diye. Kayınpederi yenince bana "Büyücü" derdi.

Öğlenleri okey oynardık. Ben Gamze'yle kayınpederle kayınvalide birlikte olurlardı. Kayınpeder okeye dönerken kayınvalideye işaret ederdi ama kayınvalide taşı gelince hemen açardı. "Banane ben bittim" derdi

Dün öğlen sandalyeleri ön bahçede dağınık şekide bıraktım. Sonra içime sinmedi yine topladım.

Bisikletin arka selesindeki çöpleri dökmedim. Çünkü o sepette hep çöp olurdu.

Kedilerin eve girmesine halen daha çok kızıyorum ama fazla da ses etmiyorum.

Bu satırları yazarken .... bir saniye bekleyin. Bir bira aldım dolaptan.

Önce "Sarı gelin" i çaldım. Kayınvalidenin anısına.

Sonra da bir türkü çaldım. Kayınpederin anısına....Ruhi Su' dan

Önder Güngör / Akçay Güre / Edremit / 30 Mart 2025 Bayramın İlk Günü

Doğa en hayran olduğum yerdir. Hatta doğa bir kişi olsaydı en hayran olduğum kişi olurdu.

Dağ omum, ova onun, nehir onun, deniz onun, ağaç onun, orman onun, hayvanlar onun......şehirler onun...hatta insanlar onun...

Hiç bir şeyi kafasına takmıyor.

İstediği kadar sert rüzgarlarla dövüyor dağları, ovaları, şehirleri. 

Fırtına oluyor. Ağaçları öyle eğiyor ki köklerinden sökülüp uçması umurunda değil.

Don oluyor. Kar oluyor. Donmamız, çığ altında kalmamız umurunda değil. Ağaçlar, tarlalar, çiçekler donmuş. Umurunda değil.

Yağmur oluyor. Şehirlerimizi, evlerimizi önüne alıp giden sel umurunda değil.

Güneş oluyor. Ormanlar yanmış, nehirler kurumuş. Kuraklık gelmiş. Umurunda değil.

O sadece kendi işine bakıyor.

Hiç bir şeyi dert etmiyor.

Umurunda değil.

Bölük pörçük okuyorum kitapları bu aralar. O kitaptan bu kitaba atlıyorum. Beğenmediğim bölümleri hızlıca geçiyorum. Bazı yerleri ise defalarca okuyorum.

Bazı yerleri not alıyor bazı yerleri de buraya yazıyorum.

Görüyorsunuz. mahcup olmak duygusundan da epeyce uzak. çalakalem yazıp duruyorum. Hem de mavi tüylü kamış kalemle ... Mürekkep hokkasına bana bana ... Daktilo makinasından nefret ediyorum. 

Sonra kağıtları koca masaya yayıp, yazıyı bir nefeste okuyorum. Çukur veya tümsek varsa belli oluyor. Bunlara, kontrolu gereken bilgilere, işaret koyup, kağıtları zımbalıyorum. Bu işler hep, tek damla içki içilmemiş gecelerin, yarılarında oluyor. Yazı ertesi gece yarısı, kendi sansürümden geçiyor. Düzeltiliyor, benden kopuyor. 

Bereket versin yazı, okur huzuruna, cok sonra çıkıyor. Anında çıksa, belki de dilim dolaşacak, edep endişesi yüzünden şaşıracağım. Oysa yazarken, nasılsa düzeltirim deyip, hafiften ayıp şeyler ve argo sözcükler yazmaya korkmuyorum. Ama bir de bakıyorum ki, bunları düzeltmemişim... Okuyunca mahcup oluyorum dersem, inanır mısınız ki? (Sahiden biraz oluyorum). 

 Dostlarıma hep söylüyorum. Yaşayışın zorluklarından kurtulmanın güvenilir çaresi, onun felsefesini yapmak ... Diyorum ki: «Ben hayatın ne olduğunu, lakerda yerken anlıyorum ... Ama balığın tadından değil, yanındaki yumruklanmış kuru soğandan ... Hayat da kuru soğan gibi . . . Tabakaları kalktıkça küçülüyor ve arada bir göz yaşı dökülüyor . .

Aldanmak / Aydın Boysan

Tom Robbins' in Parfümün Dansı adlı bir kitabı var.

Eski kral Alobar' ın, eşi Kudra ile birlikte ölümsüzlüğü arama serüveni anlatılır.

Alobar ve Kudra sonunda ölümsüzlüğü bulmuşlardır.

Bunun için dağlarda Bandaloop Doktorlar' ını ararlar. Onları bulduklarında Alobar' la aralarında geçen bir diyalog vardır kitapta.

"Bulamadın mı o Bandaloop'ları?" 

"Yoo, buldum bulmasına. Kolay olmadı ama buldum. Öyle güzel  taş evleri falan yoktu.  Samye' de  olduğu  gibi değildi. Anayoldan çok içerde bal peteğine benzeyen mağaralarda yaşı­yorlardı." 

"Ama onları buldun, ha?" 

"Evet. Daha doğrusu, onlar beni buldu. Bir  gün yamaçta dinleniyor, düşünüyordum. Ah, yiyecek bir  şeyim  olsa  ne iyi olurdu, diyordum.  Birden kafama bir  mısır koçanı çarptı. Hızlı. Hem de  çok hızlı. Burnum kanadı, kulaklarım çınladı. Bıçağımı çektim, tepenin yukarısına, mısırin geldiği yere bak­tım. Üç kıllı adam duruyordu orada, Benim gibi hırpani giyin­mişlerdi. Gülüyorlardı bana. Onlara bıçağımı salladım, onlar da, 'Eh, açım dedin ya' diye bağırdılar." 

"Ah, büyük Şiva! Düşünceni nasıl işitmişler?" 

"Ben de onu anlamaya karar verdim. Mısırı kızartıp yedik­ten  sonra onların izini sürdüm, mağaraların bulunduğu tepe· eteğine geldim. Birkaçı yanıma yaklaştı. Ben,  'Siz herhalde Bandaloop doktorları olmalısınız', dedim.   İçlerinden   biri, 'Sen de Alobar olmalısın'  diye karşılık verdi. 'Adımı  nereden öğrendiniz?' diye sordum. 'Sen bizimkini nereden öğrendin?' dediler. 'Samye' de kutsal bir adam söyledi' dedim. Hepsi katıla katıla güldüler." 

"Biraz kaba insanlar galiba." 

"Kaba mı? Evet, bir hayli kabaydılar. Ama bak, uzun zaman önce, batıda, benim geldiğim yerlerde iki kaba tipe rastlamış­tım. Bir tanesi bir Şaman, öteki bir tanrıydı. Başlangıçta her ikisi de bana çok kötü davranmışlardı; ama biri bana özel bir cesaret, öteki de özel bir korku verdi. Bu yolculuğu yapabilmem için bunların ikisine de ihtiyacım olduğunu sonradan anladım. Bilgeliği ellerinde tutanlar, onu her gelen serseme öylece suna­mazlar. İnsanın onu alabilmek için hazırlanmış olması gerekir. Yoksa ona yararından çok zararı dokunur. Ayrıca, bilgeliğin o  duru sularında yalpa  vuran bir sersem suyu bulandırınca, herkese de zararı dokunur. Demek ki bilgiyi arayan insan önce sınanmalı, buna layık olup olmadığı anlaşılmalıdır. İşte bunlar­dan öğrendiğime göre, öğretmenin kaba davranması o sınavın evrelerinden birincisi oluyor." 

"Yani eğer öğretmenin uygarlık dışı davranmasına, sana istediği muameleyi etmesine, gururuna hakaret etmesine izin verirsen, seni kafasındaki düşünceleri dinlemeye değer biri olarak mı görüyor diyorsun?" 

"Tam tersine ... Kişilik bütünlüğünü savunman gerek. Tabii öyle bir şeyin varsa. Ama savunurken de soylu biçimde savun­man gerek. Onun kendi davranışlarını taklit ederek değil. O katı davrandığında sen yumuşaksan, o  kabalık ettiğinde sen naziksen, seni  potansiyel olarak öğüde layık görüyor: Görmezse zaten demek ki  öğretmen  değilmiş. O zaman senin de içinden onun kıçına bir tekme patlatmak gelir."

 "İlginç. Bandaloop doktorlarıyla da öyle mi oldu?" 

Sabah arabada radyoyu dinliyorum.

Spiker arabalar hakkında konuşuyor. Biliyor musunuz? Adamlar 1990 yılında bile elektrikli araba üretmişler, ancak o zaman menzilleri çok az olduğu için yeterince ilgi görmemişler diye bilgi kasıyordu.

Oysa ilk üretilen otomobillerin elektrikli üretildiğini bilse ne yapardı kim bilir?

İlk otomobil 1769 yılında Fransız mühendis Nicolas Joseph Cugnot tarafından buharlı olarak üretilmiş.

Daha sonraları 1834 yılında Davenport elektrikli motoru icat etmiş ve elektrikli tramway üzerine çalışmalar yapmış. Aynı yıllarda Robert Anderson elektrikli otomobili icat etmiş ancak şarj etme özelliği olmadığı için günlük hayatta kullanılamamış. Üstelik çok yavaş bir araçmış.

INTERFOTO/Alamy Stock Photo

 Ancak ilk elektirkli otomobilin ise 1894 yılında Pedro Salom ve Henry G.Morris tarafından icat edildiği söylenir. Morrison marka elektrikli araçlar. Bu dönemde üretilen diğer elektrikli araç markaları ise, Baker Electric, Lohner Porsche, Detroit Electric, Edison Ford, Vectress..

https://voltla.com.tr/blog/elektrikli-araclarin-gelisimi

https://voltla.com.tr/blog/elektrikli-araclarin-gelisimi

İçten yanmalı motorlar ise 1850 li yıllarda icat edilmiş olup, ilk benzinli otomobil 1885 yılında Alman Mühendis Karl Benz tarafından icat edilmiş. Benz buna Motorwagen adını vermiş.

1897 yılında ise ABD’ de elektrikli ticari taksiler kullanılmaya başlanmış. Bu yıllarda benzinli araçlardansa elektrikli araçlara daha hazla bir talep varmış.

Elektrikli araçların üstünlüğü 1920 li yıllarda son bulmuş ve yerini benzinli arabalar almaya başlamış. Çünkü artık benzinli araçlar seri üretime geçmiş, menzilleri artmış, beygir güçleri yükselmiş  ve benzine ulaşım daha kolaylaşmış.

Her sabah yaptığım gibi 06.30 alarmıyla uyandım.  Gamze uyuyordu. Mevsim kalkmış hazırlanıyordu. Ben de hazırlandıktan sonra 07.10 gibi arabayı ısıtmak için evden çıktım. Mevsim geldikten sonra okul yoluna koyulduk. Her sabahki rutinimiz buydu. Saatlerin geri alınmamasından kaynaklı, kış aylarında okula karanlıkta gidiyorduk.

Uğur Mumcu Caddesi ile Kuleli Sokağın birleştiği köşede trafik ışıklarının orda kırmızı ışıkta orta şeritte durduk. En ön sırada ben vardım. Sağ şerit boştu. Radyoda birkaç istasyonun değiştirdikten sonra ışığa baktım. Halen daha kırmızıydı. O sırada hemen ışıkların yanında duran bir adamı gördüm. Yayalara yeşil yandığı halde öylece duruyordu. Sabah sabah herkes biraz uykulu biraz dalgın oluyor diye düşündüm.

Radyo' da Yaşar çalıyordu.

Beni koyup gitme ne olursun
Durduğun yerde dur
Kendini martılarla bir tutma
Senin kanatlarin yok
Düşersin yorulursun

Bu şarkının sözleri Atilla İlhan' ın, Ağustos Çıkmazı şiiridir

Işık halen daha bizim için kırmızı yayalar için yeşildi Adamda ısrarla kaldırımda, hemen trafik ışıklarının yanında bekliyordu. Aniden kafasını bize doğru çevirdi. Benden genç, 40-45 yaşları arasında beyaz saçlı, bakışları yumuşak, orta boylu bir adamdı. Elinde fötr bir şapka tutuyordu. Göz göze geldik. Parmaklarımı direksiyonda müziğe ritim tutuyormuş gibi oynatarak ışığa baktım. Yeşil yanınca gaza basıp gittim. Sağ aynadan baktığımda arkamızdan baktığını gördüm.

Bir sonraki trafik ışıkları hemen Reşit Galip Caddesinin olduğu yerdeydi. Orada da en ön sırada sağ şeritte durdum. Burası kavşak ışığıdır. Hemen hemen hiç yaya olmaz. Ancak burada da  ışığın yanında bir adam duruyordu. O da kendisine yeşil ışık yandığı halde öylece bekliyordu. İlginç bir sabah diye düşündüm. Göz göze geldik. Biraz önce gördüğüm adamla aynı yaşlardaydı. Saçları siyah ve hafifçe seyrekti. Orta boylu zayıf biriydi. Onun da elinde fötr bir şapka vardı. Gözünü benden hiç ayırmıyordu. Yine direksiyondaki hareketimi tekrarlayarak ışığa baktım.

Radyodaki şarkı değişmişti. Kaan Tangöze' den "Bekle dedi gitti." çalıyordu.

Bekle dedi, gitti.. 
Ben beklemedim, o da gelmedi.
Ölüm gibi bir şey oldu.
Ama kimse ölmedi.

Bu şarkının sözleri ilginçtir. Yukarıda yazılı olan nakarat kısmı Özdemir Asaf'ın, Çizik şiirdir. En başında "Geleceğim bekle dedi, gitti." diye başlar. Diğer sözler Kaan' a aittir.

Adam halen daha bekliyordu.

Yeşil ışık yanınca kavşağa girdim. Bu sefer daha büyük bir merakla yan aynadan bekleyen adama baktım. Adam yoktu. Daha dikkatli bakmaya çalıştım ama hem yola hem aynaya bakarken görüş açım kaybolup gitmişti.  

Artık Atatürk Bulvarı' na girmiş yokuş aşağı iniyordum. Şehit Ersan Caddesi' nin Atatürk Bulvarı' na bağlandığı yerde, hemen Farabi sokağa gelmeden önce bir trafik ışığı daha var. Ne hikmetse orada da kırmızı ışığa denk geldim ve yine en ön sırada sağ şeritteydim. Hemen trafik ışığının orada biri var mı diye baktım. Bu sefer iki kişi vardı. Her ikisinin elinde de fötr şapka vardı. Birbirleriyle konuşuyorlardı. Onlar da karşıya geçmeyi düşünmüyorlardı. Onlara baktığımı fark edince ikisi de aynı anda bana doğru döndüler. Dehşete kapıldım. Az önce gördüğüm iki adam da buradaydı. Panikledim. Ne yapacağımı şaşırdım. Sabah sabah neydi bu böyle. İçimde büyük bit korku hissettim. Sanki beni takip ediyorlardı. Ama niye? Nasıl benden önce buraya geldiler? Kimdi bunlar? Gözlerimi kırmızı ışığa çevirdim. Bir an önce yeşil ışığın yanmasını istiyordum. Hatta kırmızıda geçsem mi diye de düşündüm. Kapının kilidine bastım. Bütün kapıları kilitledim. Mevsim arka koltuktan seslendi.

"Baba ne oldu. Kapıları niye kilitledin?" diye sordu.

"Yok bir şey kızım." dedim.

Tekrar adamlara baktığımda halen daha bana bakıyorlardı. Ama çok garip. Sanki yüzleri değişiyordu. Gözlerim onlardan ayırmak istiyordum ama yapamıyordum. Adamlar aniden yaşlandılar ve yüz hatları tamamen değişti. İçimdeki korku ve panik aniden yok oldu. Onları tanımıştım.

Asım Bey ve Reşat Beydi onlar. Gülümseyerek selam verdim. İkisi de şapkalarını takarak, yaya geçidinden karşıya geçtiler. Arkalarından bakmadım Nasıl olsa yok olmuşlardı. Eski dostlar geri gelmişti. Anlaşılan ilerleyen günlerde bir buluşma daha olacaktı.

Önder Güngör / Ankara / 08.Mart.2023

Okuyucuya not: Asım Bey'le ilk buluşmamı Baston Şemsiye adlı yazımda anlatmıştım. İkinci karşılaşmamı Üç Ben yazımda ve daha sonrakileri de diğer yazılarımda bulabilirsiniz.

Richard Bach gençliğimde çok okuduğum yazarlardan biridir.

Bazı kitaplarını siz de bilirsiniz. Martı' yı bilmeyen yoktur. Oysa ben daha çok Mavi Tüy' ü beğenmiştim gençlik zamanlarımda.

"Bir" kitabında eşi Leslie ile olan hikayealerini okumuştum.

Çok daha sonraları yayımladığı Hipnozcu' da en sevdiklerim arasına girmiştir.

Şimdi size Hipnozu kitabının ilk başlarından küçük bir alıntı yapmak istiyorum.

Jamie Forbes hava  araçları  uçurur. Zamanında üniversiteyi bırakıp pilot brövesi aldığından beri önemseyerek yaptığı şey  budur. Bir şeyin kanatları mı var;  o şeyi sever. 

Hava Kuwetleri'nde savaş uçakları uçurdu;  poli­tik  oyunlara., ek  görevlere ve  arada sırada uçmaya zaman olmamasına fazla aldırmadı. Ordu bir öneri ge­tirince erken emekli oldu. 

Sivil havayolları onu almadı. Bir kez başvuru yap­tı  ve  pilotluk sınavındaki  sorular  elenmesine neden oldu. 

1. Bir  seçim yapmanız gerekse ağaç mı  olursu­nuz. taş  mı? 

2. Hangi  renk daha iyidir: Kırmızı mı. mavi mi? 

Uçmayla ilgili  olmadıkları  için bunlara yanıt ver­medi. 

.3. Ayrıntılar önemli midir? 

"Elbette önemli değildir,"  dedi. "Önemli olan, ye­re her seferinde güvenli şekilde ulaşmaktır. Ayakkabı­larınızın boyalı olup olmadığını kim önemser?" 

Sınavı yapan kişi gözlerinin içine bakıp, "Biz önemseriz." deyince yanlış yanıt verdiğini anladı.

Hipnozcu / Richard Bach 

Nikola Tesla' nın Buluşlarım kitabından çok küçük bir bölümü aşağıya bıraktım.

"Benim kişisel aydınlanmamın gecikmesinin önemli bir sebebi daha vardı. Çocukluğumda tuhaf bir dertten mustariptim. Gözlerimin önünde çoğunlukla güçlü ve ani ışıkların eşlik ettiği çeşitli görüntüler beliriyordu. Bu görüntüler gerçek objeleri görmemi engelliyor ve düşünce ve hareketlerimi etkiliyordu. Bunlar gerçek hayatta gördüğüm şeylerin ve manzaraların görüntüleriydi. Asla hayali bir görüntü görmüyordum. Bana bir şey söylendiğinde, o objenin görüntüsü gözlerimin önüne son derece canlı bir şekilde geliyordu ve ben bazen gördüğüm şeyin gerçek olup olmadığını anla makta güçlük çekiyordum."

Nikola Tesla / Buluşlarım

Edremit' ten Ankara'ya doğru arabamla gidiyordum. Daha yolun başında, Havran' ı geçer geçmez, sağ ayağımda bir uyuşukluk başladı. Arabayı kenara çekip indim. Hafif ağrı da hissediyorum. Yolun kenarındaki zeytinlik alana girip, bir ağacın dibine oturdum. Daha önce hiç böyle bir şey başıma gelmemişti. Ayağımı uzatıp, uyuşukluğun geçmesini bekledim. Nasıl aniden indiysem, arabanın kapısını açık bırakmış, motoru da durdurmayı unutmuştum. Hafifçe yerimden doğrulup, arabaya geri döndüm, motoru durdurup, kapıyı kapattım ve tekrar ağacın dibine oturdum. Uyuşukluk bir türlü geçmiyordu. Ayağımı toprağın üzerinde uzatıp, kendime doğru çekiyordum. Belki böyle yaparsam uyuşukluk geçer diye düşünüyordum. Bir süre daha bekledim. Yerden bulduğum bir zeytin dalıyla yerlere şekiller çiziyor, uyuşukluğun geçmesini beliyordum. Yok...Uyuşukluk geçmiyordu. Sıkıntıdan ve biraz da panikten olsa gerek elimdeki dalla yerlere yazılar, yazıp şekiller çizmeye başladım. Ancak paniğim arttı ve büyük bir korku hissettim. Aniden büyük bir dehşete kapıldım. Elimdeki çubuğu fırlatıp, ayağa kalktım. Neler oluyordu bana...

Bir süre ayakta bekledikten sonra. Yok canım... deyip, sağ ayağıma hafifçe basarak dalı attığım yerden alıp yeniden ağacın dibine oturdum. Başımı yukarıya kaldırdığımda, kocaman bir zeytin ağacının altında oturduğumu fark ettim. Tarlaya şöyle bir göz gezdirdiğimde, her tarafın zeytin ağacıyla dolu olduğunu gördüm. Ancak altında oturduğum ağaç diğerlerine göre neredeyse üç kat daha büyüktü ve gövdesi hepsinin gövdesinden dört beş kata daha kalındı. Elimde tuttuğum dalda muhtemelen ondan düşmüş bir daldı. 

Dalı toprağa sürterek yeniden yazılar yazmayı, şekiller çizmeyi denedim. Büyük bir korkuyla dalı tekrar elimden fırlattım. O da neydi öyle. Acaba bu uyuşukluk... Aman allahım bu bu... beynimden mi geliyordu? Acaba beyin kanaması mı geçiriyordum? Önce uyuşukluk sonra da bilinç bulanıklığı...Evet evet... Kesin beyin kanaması geçiriyordum. 

Yere sakince oturdum. Ayaklarımı uzattım. Etrafa bakındım. "Edremit' ten Ankara'ya gidiyorum. Arabam yolun kenarında duruyor. Ayağımda uyuşukluk oldu. Dinlenmek için durdum Her şey yolunda."  şeklinde bilincimi gözden geçiriyordum. Ayaklarımı hareket ettirebiliyor, kollarımı havaya kaldırabiliyordum. Güç kaybım yoktu. Tüm bunları düşünürken birden başka bir şeyin farkına vardım. Ayağımdaki uyuşukluk geçmişti! Nefesim normale dönmüş, paniğim azalmıştı. ayağa kalkıp yürüdüm. Evet.. Uyuşukluk da tamamen geçmişti. Artık yola devam edebilirdim.

Tam arabaya doğru yönelmişken yerde duran dalı gördüm. Zeytin dalı... Az kalsın aklımı başından alıyordun. Dalı tekrar yerden alıp, çömeldim. Yeniden yere bir şeyler yazmayı denedim. Bu sefer dal elimde yere yığılıp kaldım. Artık tamamen yerde yatıyorum. Gözümün önünde gökyüzünü dallarının arasından gördüğüm kocaman zeytin ağacı vardı. Kaskatı yatıyordum. Sadece dalı tuttuğum elim hafifçe kımıldıyordu. Yerden kalkmayı denedim. Başım dönüyordu. Başımı yere bırakıp gözlerimi kapattım. 

Hafif bir rüzgar esintisiyle uyandım. Gözümü açtığımda güneş aynı yerde duruyordu. Zeytin ağacının dalları güneşi bir gözüme değdiriyor bir güneşi saklıyordu.  Çok fazla uykuda kalmadığımı düşündüm. Aslında uyudum mu yoksa bayıldım mı tam olarak ayırt edemiyordum. O durumda tek fark ettiğim şey dalı tuttuğum elimin hafifçe kımıldadığıydı. Doğrularak oturdum. Dala baktım ve onu  toprağa değdirdim. Tam yere bir şeyler çizecekken, dal yerde bir şeyler karaladı. Sakindim. Ben gayet iyiydim. Bana birşey olmamıştı. Beyin kanaması geçirmiyordum. Ama dalı ben hareket ettirmiyordum. Bunun da farkındaydım.  Dal kendi hareket ediyordu. Bu en başından beri de böyleydi. Ama bu sefer paniklemedim.  Uyku beni sakinleştirmiş sanki her şeyi olağan karşılamamı sağlamış gibiydi.  Yere dikkatlice baktığımda "Yoluna git. Yeni yolcunla." yazıyordu.

Dalı arabamın bagajına kilitledim.

Ankara' ya doğru yola koyuldum. Yeni yolcumla.

Önder Güngör / 26.Ocak.2025

Görsel : The Origins of Earthing: Exploring the Practice and Benefits

    "Topraklanmamış insanlar odaklanmakta zorluk çekerler, huzursuz ve stresli olurlar, çevrelerindeki her şeyi kontrol etmeye çalışırlar. Doğal olarak topraklanmış kişiler ise, sade ve dengeli insanlardır, bedenlerinde evlerindeymiş gibi huzur içinde yaşarlar. Topraklama, bedeni sakinleştirdiği; içinde yaşanılacak sıcak ve huzurlu bir yer yarattığı için insanı dengeler. Başkalarını kontrol etmeye çalışmak gereksizleşir çünkü topraklama bedene kendisini kontrol etme yolunu verir; beden, enerjiyi ve duyguları serbest bırakmayı, kendisini an be an arındırmayı öğrenir. Deneyin ve görün."

Auro ve Çakra Kullanma Kılavuzu / Karla Mclaren

Eskiden her yıl kararlar alırdım. Yeni yılda söyle yapacam , böyle yapacam, bunları başaracağım diye....,

Bu yıl da karar alıyorum ama diğerlerinden farklı.

Bu sefer,

Şu kadar kitap okuyacağım, şu kadar spor yapacağım, şunları öğreneceğim, bunları bitieceğim, bunlara başlayacağım türden şeyler yok.

Çünkü belli yaştan sonra  insanın ilk hedefi "YAŞAMAK" oluyor.

Yaşamak derken nefes alıp vermekten bahsetmiyorum.

Aynı Nazım' ın şiirindeki gibi, 

Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı, 
yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin, 
           hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil, 
           ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için, 
                                      yaşamak yanı ağır bastığından.