İlk bölüm için tık.

Tuvaletten çıkıp yanlarına geri döndüm. İçimden “umarım konuştuğumuz konuyu unutmuşlardır” diye düşündüm.

Bu sefer Asım Bey sordu.

"Çocukça şeyler yazdım derken neyi kastettin?” 

"Komik, saçma sapan şeyler işte." dedim.

"Bazı insanların komik saçma sapan şeylere de ihtiyaçları olabilir." dedi Reşat Bey.

"Doğrusu yazacak ilgi çekici, güzel şeyler bulamadım.” dedim ama bu yanıt beni de tatmin etmemişti. “Dürüstçe söylemek gerekirse aklıma hiç bir şey gelmedi." diyerek yüzlerine baktım.

Asım Bey gülümseyerek,

“Biliyor musun?” diye söze başladı. "Araştırmalar insan beyninin 10 saniyede yaklaşık 15 tane, bir günde ise 120.000 civarında düşünce ürettiğini söylüyor. Yani en son karşılaşmamızdan bu yana bir yıl geçtiğini düşünürsek, toplamda 44 milyon düşünce üretmiş olmalısın. Yine araştırmacılar insanların büyük bir çoğunluğunun yeni düşünceler üretmek yerine yüzde 90 eski düşüncelerini yeniden düşündüklerini söylüyorlar. Sana iyilik yaparak seni de bu kategoride değerlendiriyorum. Yani bir yıl içindeki düşüncelerinin yüzde 90' ının eski düşünce olduğunu kabul edeceğim. Geriye 4,4 milyon düşünce kalıyor. Bu kadar düşünce içerisinden yazacak bir şey bulamadın mı yani?”

Söylediği şeyleri tam olarak takip edemeden dinledim.

"Vay be böyle düşünmemiştim hiç, 44 milyon düşünce. Ne kadarı eski düşüncelerimizden oluşuyor demiştiniz?"

"Yüzde doksanı yani 42 milyon civarında."

“47 milyon düşüncenin 29 milyonu daha önce düşündüğümüz eski düşüncelerimiz.” diye tekrarladım.

"Evet. Zaten, işin kötü tarafı da bu değil mi? Dünyanın en gelişmiş bilgisayarına yaptığımız şeye bak. Tabii ki istediğimiz her şeyi düşünmekte özgürüz ancak 44 milyon düşüncemizin yaklaşık 39 milyonu eski yaptıklarımızı düşünmekle geçiyoruz. Ne kadar kötü değil mi? Ne kadar kısır.” 

Başımı sallayıp,

“Çok ilginç.” dedim. Asım Bey devam etti.

“Sonuç olarak gelelim sana. Bu kadar düşünce ürettin ve yazacak bir şey bulamadın öyle mi?”

Konu yine dönüp dolaşıp aynı yere geliyordu.

Ama ben o an Asım Bey' in söylediklerini dinlemiyordum. Bu kadar çok düşünce ürettiğimiz bilgisini kafamda harmanlamaya çalışıyordum. Dün yaptıklarım aklıma geldi. Acaba neler düşünmüştüm bütün gün_ Hangileri geçmişimle ilgiliydi? Yeni olarak hangi düşünceler aklımdan geçmişti? Peki, şu anda neyi düşünüyordum? Aman allahım şu anda bile dün ne yaptığımı düşünerek yine geçmiş düşünceleri düşünüyordum.

Asım Bey' in sesiyle düşüncelerimden sıyrıldım. 

"Evlat bazı sözleri sürekli duyarız ancak özünü bir türlü anlayamayız. Bütün bilgeler, düşünürler yıllarca anda kalın, anı yaşayın derler ya işte bu yüzden derler. An' da kalan insanın düşüncesi eski düşünceleri barındırmaz. An’da olduğun zaman eskiye yer yoktur. Anı yaşamayan insan ise ne düşündüğünü bile bilemez. Çoğu zamanda geçmiş günlerinin muhasebesini yaparak yaşar gider."

Yeniden düşüncelerime gömüldüm. Uzun bir sessizlikten sonra Reşat Bey konuşmaya başladı. Bu iki insan davranışlarıyla ve tavırlarıyla o kadar birbirlerine benziyorlardı ki, sanki karşımda tek bir insan var gibiydi.

"Geçen yıl sana söylediğimiz sihirli sözcükleri hatırlıyor musun?"

"Bence hepsi sihirliydi. Ama üzerinde düşündüğüm ve çalıştığım en önemlisi kendimi sevmekle ilgili olandı." dedim.

"Evet ondan bahsediyorum. Eğer bu geçen bir yıl içerisinde kendini yeterince sevmeyi başarabilseydin, o kitabın sayfalarını doldurabilirdin. Daha da ötesi keman çalmayı öğrenebilirdin, bir spor branşında madalya kazanabilirdin, şair olabilirdin,  zengin olabilirdin ve daha saymadığım bir çok şeyi yapabilirdin."

"Yok artık daha neler..." dedim ve devam ettim. “Yani insanın sadece kendisini sevmesi bütün bunların hepsini mümkün kılar öyle mi?”

"Evet daha saymadıklarımın hepsini yapabilirdin." diye tekrarladı ve devam etti. "İnsanın kendisine yaptığı en büyük eziyet, kendisinden uzak durmasıdır. Kendisini değersiz bulmasıdır. Kendisine karşı acımasız olmasıdır. Ama bunu bilmeden ve istemeden yaparız. Çünkü genel olarak küçüklükten başlayarak böyle olmamız öğretilmiştir bize. "

“Bu konuda size çok katılmıyorum. Çünkü ben kendisiyle barışık, tam anlamıyla kendisini seven bir insanım.” dedim.

“İspatla.” 

“Bunun ispatı olmaz ki. İnsan kendisini sevdiğini nasıl ispatlar. Kendimi seviyorum işte bak söylüyorum.” dedim alaycı bir tavırla.

Çok sinirlenmiştim. Yüksek sesle meydan okudum.

"Bence bunların hepsi saçma hatta palavra. Sevgi ve sahip olmak üzerine yüzlerce kitap okudum. Yok kendimi seversem gerçek mutluğu bulurmuşum, yok istediğim her şeye sahip olabilirmişim, yok kendimi bilirsem hayal ettiğim her şeye kavuşurmuşum, yok sadece istemem yeterliymiş filan falan. Bunların bir çoğunun hikaye olduğuna inanıyorum artık." dedim.

Asım Bey elini omzuma koyarak ilk kez bana adımla seslendi.

"Önder." 

Biraz duraksadıktan sonra  "Son zamanlarda bu tür olumsuz düşünceleri fazlaca düşündüğünü biliyoruz.” dedi ve devam etti “Eskilerin meşhur bir sözü vardır, 'Ellerimizi kaldırır tanrıya dua ederiz, tam tanrı cevap verecekken kalkıp gideriz.' Senin kalkıp gitmeni istemiyoruz."

Son söylediği söz kulağımda yankılanarak defalarca zihnimin içinde dolaştı. "..gitmeni istemiyoruz. ...gitmeni istemiyoruz. ...gitmeni istemiyoruz." 

Bu düşüncelerle boğuşurken ikisi de masadan kalkıp gitti.

Önder Güngör / 14 Ekim 2016

 I.         İki İhtiyar

Gözlerimi yoldan ayırarak hızlıca navigasyona baktım. Yaklaşık birkaç kilometre sonra benzin istasyonuna varacaktım. Üç saat hiç durmadan araba kullanmıştım. Yol daha önceki seyahatlerime göre oldukça sakindi ve böyle durumlarda dikkatimi daha zor topluyordum. Herhangi bir ihtiyacım olmamasına rağmen mola vermenin iyi olacağını düşündüm. Direksiyondaki kontrol düğmesine basarak müziğin sesini yükselttim. Ezginin Günlüğü çalıyordu. "Eksik bir şey mi var?"

Ekim ayındaydık ve yazdan kalma sıcak bir hava vardı. Az önce radyodan hava sıcaklığının önümüzdeki bir hafta boyunca da mevsim normallerinin üzerinde olacağı söylendi. Böylesi güzel bir haberin ardından, bir de radyoda çalan bu şarkı keyfimi iyice arttırmıştı.

Arabanın camını açtım. Yüzüme vuran rüzgarı derin bir nefesle içime çektim. Sinyal vererek benzin istasyonuna girdim. Uzun yolculuklarımda mola yerleri konusunda hep şanslı olmuşumdur. İlk bakışta burası da güzel bir yere benziyordu. Restoran yazan binanın önüne doğru sürdüm. Binanın hemen yan tarafında, salkım söğüt ve kavak ağaçlarının altında kamelyaların olduğu, yerin çimlerle kaplandığı küçük bir bahçenin önüne park ettim. Kapıyı açtım ama inmek için acele etmedim. Yan koltukta bulunan, yola çıkmadan önce yazıcıdan çıktısını aldığım nota baktım. Mezunlar toplantısının yazılı olduğu kağıtta, Selçuk' taki bir otelin fotoğrafları, adresi ve konaklama bilgileri vardı. İki gece bu otelde kalacaktım. Hiç kimseye haber vermemiştim. Tıp Fakültesi’ nden mezun olalı yirmi yıl olmuştu. Daha önce bu toplantılardan defalarca yapılmasına rağmen hiç birine katılmamıştım. Bu yılda katılmayı düşünmüyordum ama mail adresime gelen ısrarlı davetler aklımı çelmişti. Yıllarca bu tür toplantılara karşı olmama rağmen bu yıl bir şey beni dürtmüş “Haydi kalk git demişti” ve şimdi de yollardaydım. Toplantıda iki gün kaldıktan sonra arabayla bir Ege turu yapar, üç dört gün de böyle oyalanır, sonrada işimin başına geri dönerim diye kafamdan plan yapmıştım. Az önce duyduğum hava durumu haberinden sonra bu planımı uygulama konusunda daha da kararlıydım. Ama bana belli olmazdı, planlı işlere pek gelemezdim.

Nasıl bir alışkanlıksa, her zaman yaptığım gibi, arabayı görebileceğim bir masaya oturdum. Garson çocuğa parmağımla işaret yapıp, çay getirmesini istedim. Elimdeki notları masanın üstüne koyup uçmasınlar diye üstüne kül tablasını koydum.  Etrafa bakındım, sadece birkaç masada oturan insanlar vardı ve onlarda ellerinde gazete, çaylarını yudumluyorlardı. İki sandalye çekip birine kolumu yasladım, diğerine ise ayaklarımı uzattım.

Masanın hemen kenarındaki, neredeyse yere düşmekte olan gazeteyi aldım. Gazetenin seyahat eki olan sayfanın manşetinde “Kaz Dağlarında Yerleşilecek Köy” yazıyordu. Başlığın hemen altında daha küçük harflerle “Yeşilyurt Köyü doğanın içinde sizleri bekliyor. Şehir hayatından mı sıkıldınız? İşte size göre bir yer.” yazıyordu. Bu tür yazı yazan salaklar bir bitmedi gitti gazetelerden. Köye yerleşecek olsam sakin bir köye yerleşirdim. Turistik köye yerleşecek olsam şehirde kalırdım.

Arkamdan gelen ani sesle başımı kaldırdım. Aynı anda bir el omzuma dokunmuştu.

-“Biz de oturabilir miyiz?”

Şaşkınlıktan hiçbir şey diyemeden bakakaldım. Ne işleri vardı burada! En son bir yıl önce görmüştüm bu iki ihtiyarı. Asım Bey ve Reşat Bey. Uzun süredir onları görmeyince aklıma kötü şeyler bile gelmişti. Sıcak bir sarılmadan sonra yanıma oturdular. Tabii ki burada ne aradıklarını sormadım. Daha önceki karşılaşmalarımızdan tecrübeliydim. Onlara bu tür sorular soramazdım, çünkü tatmin edici bir cevap vermeyeceklerini biliyordum.

Asım Bey,

-“Hayırdır evlat nereye gidiyorsun böyle?” diye sordu.

-“Bir toplantı için Selçuk’ a gidiyorum. Ya siz?” diye sordum.

-“Biz de bir toplantı için gidiyor sayılırız.” dedi.

Hal hatır sorduktan sonra, Reşat Bey,

-“Kitabı ne yaptın?” diye sordu.

Bildiğim halde hile yaptım." Hangi kitabı?" diye sordum.

-"Sana geçen yıl verdiğimiz kitabı sorduğumu biliyorsun. Sayfalarını doldurabildin mi?" diye ısrarla sormaya devam etti Reşat Bey. Kitap dedikleri aslında boş bir defterdi, sadece dış kabı kitap şeklinde kaplanmıştı.

-"Hayır. Aslında çok uğraştım, birçok şey yazmayı denedim ama hepsi çocukça şeylerdi ve ben de vazgeçtim." diyerek konuşmalarına fırsat vermeden, “Hemen tuvalete girip geliyorum.” diyerek masadan kalktım.

İki ihtiyar arkamdan bakarken acelem varmış gibi hızlıca benzin istasyonun tuvaletine girdim.

Hangi kitaptan bahsettiklerini dün gibi hatırlıyordum. Tam bir yıl önceydi. O gün Asım Bey ve Reşat Bey'i Tunalı Hilmi Caddesi’ nde yürürken görmüştüm. Bugün olduğu gibi genelde hep aniden ortaya çıkarlar, benimle birçok konuda sohbet eder, öğüt verirler ve sonra yine aynı şekilde ortadan kaybolurlardı. Sanki faklı bir boyuttan gelip, yine o boyuta geri dönüyorlardı. Ama o gün ilk kez onlar benim karşıma çıkmadan ben onları görmüştüm. İkisi birlikte bir restorandan çıkmışlardı. Kuğulu Park yönüne doğru kaldırımdan yavaşça yürüyorlardı. Gizlice arkalarından takip etmiştim. Amacım aralarında neler konuştuklarını duymaktı. Acaba yalnız başlarınayken hangi konuları konuşuyorlar diye merak etmiştim. Neredeyse ortalarından geçecektim ama halen daha onları duyamıyordum. Dudakları oynuyor ama ağızlarından çıkan hiç bir sözcük duyulmuyordu. Asım Bey elinde küçük bir evrak çantası taşıyordu. Reşat Bey'de Asım Bey'in koluna girmiş ağır adımlarla yürüyorlardı. Kuğulu Parkın yanından ilerleyip, karşıya, Polonya Büyükelçiliğinin olduğu kaldırıma geçtiler. Oradan hızlı adımlarla Karum'un karşısından İran Caddesi boyunca yokuş yukarı tırmandılar. Seğmenler Parkı' na varır varmaz içeri girdiler. İki ihtiyar için sıkı bir yürüyüştü. Parkın içinde bulunan havuzun yanında ağaçların altındaki uzun oturaklara oturdular. Uzaktaki bir ağacın arkasında durup uzun bir süre onları izledim. Bir süre sonra Reşat Bey yerinden kalkıp, parkın üst kesimlerine doğru merdivenden çıkarak ağaçlık yol boyunca ilerleyerek, genç bir adam gibi dik ve zinde adımlarla gözden kayboldu. Ağacın altına dönüp baktığımda ise Asım Bey'de gitmişti. O sırada oturdukları yerdeki çanta dikkatimi çekti. Asım Bey' in elinde taşıdığı evrak çantasıydı bu. Hızlıca koşup, çantayı aldım. Etrafa bakındım ikisi de çoktan yok olmuş gitmişti. Çantanın üstüne kağıttan bir not iliştirilmişti. "Senin için bıraktık." yazıyordu. İçini açıp baktım, bir kitap vardı. Üstünde "Haydi kalk! Kalbine gidelim." yazıyordu. Kitabın sayfalarını çevirdim. Hepsi boştu. İkinci bir kez tüm sayfaları çevirdim. Sadece ilk sayfada el yazısıyla yazılmış bir yazı dışında başka hiç bir şey yazmıyordu. "Haydi yazmaya başla."

Önder Güngör / 13 Ekim 2016

Genç kız, Bahçelievler 49.sokakta, sadece üç masası olan küçük bir kafede oturmuş kahve içiyordu. Gazi Üniversitesi Fen Bilimleri Fakültesinde ikinci sınıf öğrencisiydi. Eğer bir hafta içerisinde kaldığı yurdun aidatını ödeyemezse yurttan çıkmak zorunda kalacaktı. Bir de arkadaşlarından aldığı borçları vardı. Büyük bir iç sıkıntısıyla elindeki telefondan instagram, tiktok, youtube ne varsa her birinden rastgele hikayeler izliyordu. Aslında izlemiyor sadece gözlerini yoruyordu. Parmağıyla ekranı kaydırmaktan başka bir iş yapmıyordu. Oflayararak elindeki telefonu masanın üzerine fırlattı ayağa kalkıp dükkanı üç adımda bitirip, geri dönüp tekrar üç adım atıp, yeniden geri döndü. İçi gibi dükkan da dardı. Hipodrom olsa sığmazdı oraya. Her yaptığı hareket sanki sıkıntısını daha çok arttırıyordu. Hızla kapıyı açıp dışarı çıkacakken, montunu, telefonunu ve hesabı ödemeyi unuttuğunu hatırlayıp, kapıyı kapattı. Montunu giymek için arkaya savurduğu anda duvara yaslanmış halde duran ferforjeden yapılmış gazeteliği devirdiğini gördü. Eğilip yere dağılmış olan gazete ve dergileri toplamaya çalıştı. Hepsini masasının üzerine koyup, ferforje kitaplığı düzelttikten sonra montunu çıkarıp masaya yeniden oturdu. 

Ağlamak üzereydi. Eline aldığı telefonu tekrar masaya bırakıp, dergileri oturduğu yerden rafa yerleştirmeye başladı. Son dergiyi de yerine koyacakken ön yüzünü çevirip adını okudu. "Yaşlılık" Gözlerini kısıp yazıyı yeniden okuduktan sonra içinden kadın dergisi, çocuk dergisi tamam da "Yaşlılık" ne ya diye geçirdi. İlk kez böyle bir dergi görmüştü. Sayfalarını hızlıca karıştırdı. 

Sayfanın birinde bir başlık vardı ilgisini çeken "Daha az zamanım olsa onu çoğaltmak için ne yapardım?" yazıyordu. Başlığın altında eğik bir yazı vardı. 

"Yaşlılık, hayatın sonbaharıdır; ama aynı zamanda meyvelerin toplandığı mevsimdir." Cicero. 

Yazıyı hızla okumaya başladı. Bir solukta bitirdi. Beğenmişti yazılanları. 

Var olan bir şeyin nasıl çoğaltılacağını yazıyordu. (Bir sonraki yazımda bu sırrı da yazacağım.)

 Baştan tekrar okudu. Yazının en altında çerçeve içine alınmış küçük bir yazı daha dikkatini çekti.

  "Okuyucu aranıyor. 23.Cadde 49/1" yazıyordu. 

Bu ne ki diye geçirdi içinden. İlan mıydı acaba? Diğer sayfalardaki yazılara baktı. Onların altında böyle bir not yoktu. Okuduğu yazıyı buldu. Başlığın altında yazarın adı vardı. "Mübeccel-İlhami" İlginç deyip dergiyi masanın üzerine bıraktı. Biraz telefonuyla oyalandıktan sonra, dergiyi yeniden eline alıp, az önce okuduğu yazıyı birkaç kez daha okudu. Derginin ilk sayfasında ve son sayfasında iletişim bilgilerini aradı. Ne bir telefon ne bir adres ne de bir isim vardı. Editorü olmayan, Genel Yayın Yönetmeni olmayan, adresi olmayan, telefonu olmayan dergi mi olur diye sinirlendi. Ne derginin kapağında, ne de içerideki yazıların hiç birinde tarih bile yoktu.

Telefonundan 23. caddeye baktı. Şaşkınlıkla oturduğu kafeye çok yakın olduğunu gördü. Her ihtimale karşı adresin fotoğrafını çekip, kasanın yanındaki masada oturan kıza, "Ben beş dakika içinde geleceğim. Eşyalarım burada kalsa olur mu?" deyip onayı aldıktan sonra yola koyuldu. Biraz yürüdükten sonra sola dönüp ilk apartmanın numarasına baktı. 45 numara. Doğru yoldayım deyip devam etti.  Bahçelievler' de henüz dönüşüme girmemiş sarı renkli iki katlı apartmanın önünde duruyordu. Bunun gibi küçük eski apartmanların önünden geçerken durup bakar, sonra da dönüşüm garabetiyle eskilerinin yıkılıp, hemen bu binaların yanında estetik bozuntusu yeni apartmanlara bakıp , aklından hep bu eski binalarda oturanlara imrenerek yoluna devam ederdi. Şimdi o sevdiği eski apartmanların birinin önündeydi. 

Apartmanın yan tarafındaki girişinde girdi. Ağır bordo renkli demir kapısını eliyle iteledi. Kapı açıktı. Emin olmak için telefonundaki fotoğrafa baktı. 1 no' lu dair hemen karşısında duruyordu. Biraz tereddüt ettikten sonra kapının zilini çaldı. İçeriden bir ses geldi. "Kim o?" O ana kadar bu kapının zilini çaldıktan sonra ne yapacağına dair herhangi bir düşüncesi yoktu. Gelen sese nasıl yanıt vereceğini bilmiyordu. Adını mı söyleseydi acaba? Ama nereden bileceklerdi ki onu?. Kısık bir sesle "Okuyucu" diyebildi. 

Kapının önce üst mandalı sonra da kilidi açıldı. Kapı yavaş yavaş aralandı. Karşısında aynı takım pijamayı giymiş ihtiyar karı koca vardı. Dimdik duruyorlardı. Kız kendisini davet eden konuta uyarak içeriye girdi ve salonda hemen pencerenin yanındaki koltuğa oturdu.

İhtiyar kadın elindeki kağıdı kıza uzattı.

1. Sabah saat 08.30 da burada olmanı istiyoruz.

2. Bize kitaplığımızdaki kitaplardan okumanı istiyoruz.

3. Kahvaltını bizimle birlikte yapabilirsin.

5. Buradaki görevin bu. Sadece kitap okumak. Çünkü bunlar senin için gerekli.

6. Bu işi fakülteyi bitirene kadar yapabilirsin. Karşılığında yurt kiranı ödeyeceğiz. Borçlarını da..

Son maddeyi okuduktan sonra kız şaşkınlıkla ve korkuyla başını kaldırıp,

"Siz kimsiniz?" diye sordu. Heyecandan ayağa kalkmıştı.

İlhami Bey kısık bir sesle, "Biz, Asım Bey ve Reşat Bey' in arkadaşlarıyız." dedi.

"Onlar da kim?" dedi kız. Bunlar ne saçmalıyordu?

Bu sefer Mübeccel Hanım konuştu.

"Aramıza hoş geldin. Bu senin gerçek anlamda ilk  günün." dedi ve "İyi okumalar." deyip, kıza kapıyı gösterdi. "Yarın sabah görüşürüz." diye ekledi.

Kız kapıya doğru yürürken tereddütle,

"Gözlük kullanmıyorsunuz. Sehpanın üstünde de bir çok kitap var. Bunların tamamını okuduğunuzu da tahmin ediyorum.. Neden benden okumamı istiyorsunuz?" dedi.

Mübeccel Hanım,

"Yıllar önce bir "Okuyucumuz." vardı. Önder Güngör. O "Yazıcı" oldu. Senin de "Yazıcı" olman için önce "Okuyucu "olman gerekiyor. Bu sefer seni seçtik." dedi.

Önder Güngör / Ankara / 30 Kasım 2025

Dün sabah işyerimde rutin işlerimle uğraşırken bir mail geldi. Blogunu okuduğum ve defalarca da yorum yazdığım bir bayan arkadaşımdan. Arkadaşım diyorum ama sadece yazdıklarımızdan birbirimizi tanıyorduk.

"Merhaba Nasılsınız? Bugün öğle arasında Tunalı'da yemeğe ne dersiniz?. Tanışmış oluruz.? Eğer müsaitseniz buluşalım?"

 "Neden olmasın?" diye yazdım.

Sonraki maillerde yer ve saat konusunda anlaştık.

Saat 12.20'de işten ayrıldım. Tunus caddesinde biraz yürüdükten sonra Tunalı'ya bağlanan ara sokaklardan birine saptım. Buluşacağımız kafenin yerini biliyordum. Çok sık gittiğim yerlerden biri değildi.

Kafedeki masaların hepsi boştu. Arkalara doğru ilerledim. Daha önce ikimizde bloglarımızda resimlerimizi defalarca yayınlamıştık o yüzden tanıma problemi olacağını hiç düşünmedik. Zaten arka masalardan birinde kendisini görünce hemen tanıdım.

Blogdaki fotoğraflarından daha genç gözüküyordu.

İlk başlarda havadan sudan konuştuk. İşlerimizden bahsettik.

Ancak her seferinde konu bloglara ve yazılarımıza geliyordu. Zaten buluşma nedenimiz, birbirimizi tanıma aracımızda belki de buydu.

Blogda niye yazıyor, ne zamandır yazıyor, neleri yazıyoruz, niye yazmayı seviyoruz, neler okuyoruz..vb.. .hep bunları konuşuyorduk.

Bir süre sonra masalar dolmaya, gürültüler artmaya başladı. 

Yan masamızda iki tane adam otuyordu. Etrafımızdaki diğer masalarda da insanlar oturuyor ve yemeklerini yiyiyorlardı. Ama biz gelenin gidenin farkında değildik sadece durmadan konuşuyorduk. Ne çok konuşacak konumuz varmış.

- "Ben genelde blog'da günlük olayları yazıyorum. Gelecekle ilgili yazmayı sevmiyorum. Hikaye vb.. şeyler yazılıyor onlarda çok hoşuma gitmiyor. Hep yaşadığım olayları yazıyorum."  dedi.

- "Benim için fark etmiyor. Yaşadığım, yaşayacağım, hikaye, güncel konular aklıma ne gelirse onu yazıyorum. Karman çorman bir şey yani." dedim.

Arada bir yine konu başka konulara kaysa da genelde bu konular üzerinde gidip geliyorduk.

Yemeğimiz bittikten sonra çay istedik.

- "Sana bir şey soracağım." dedi.

- "Tabii sor." dedim.

- "Şu senin blogda ara sıra yazdığın hikayeler var ya. Onları nasıl uyduruyorsun. Birkaç kez bende hikaye yazayım diye heveslendim ama sonradan vazgeçtim. Konuları sıkıcı buldum. Bazıları halen daha taslak halinde duruyor." dedi.

- "Bilmiyorum. Yazıyorum işte." dedim.

-"Bir şey daha soracağım ama alınmak yok." dedi.

-"Alınmam rahat ol." dedim.

- "Ne bileyim bazen hikayelerini okuyorum ama biraz uçuk geliyor. Üstelik alakasız ve anlaşılması zor oluyor. Yani karışık. Bunların hepsini uydurmak için ne kadar zaman harcıyorsun."

- "İnan çok zaman almıyor." dedim.

- "Şu baston şemsiye hikayesi biraz ilginçti. Ama daha sonra ara sıra çıkan adamlar Asım Bey'le , Reşat Bey'le gizemli hikayeler, ne bileyim böyle kendine bir gizem vermeye çalışma olayın beni biraz blogundan soğuttu doğrusunu istersen. Yok tiyatrodaki olaylar, dört tane senin kavga etmen, parkta yerde geçmişini izlemen, birden fazla yaşanan hayatlar...Bence daha gerçekçi hikayeler yazsan daha çok başarılı olursun. Ne bileyim kendine sırlarla doluymuşsun gibi hava vermeye çalışma yalın ol bence. Günlük yaşadıklarınla ilgili hikayeler yaz." dedi.

- "Haklısın. Olabilir." dedim.

- "Sana bir şey daha soracağım yaklaşsana..."

Biraz ona doğru yaklaştıktan sonra kısık bir sesle.

- "Biliyor musun yanımızdaki masadakilerin hepsi bizi dinliyor." dedi.

- "Nasıl yani?"

- "Bak sağında iki tane adam otuyor biz geldikten hemen sonra geldiler ve hiç konuşmadılar sürekli bizi dinliyorlar. Solundaki kızlar var ya onlarda çok az konuşuyorlar ve sık sık bizim masaya bakıyorlar. Hele arkadakiler birazdan üzerine düşecekler sanki." dedi.

Önce adamlara baktım. Göz göze geldik. Gülümseyerek selam verdim. Sonra kızlara baktım onlar yemeklerini yiyiyorlardı. Dönüp arka masalara baktım. Bütün masalar doluydu, hiç boş masa yoktu ve herkes bir şeylerle meşguldü.

- "Yoo bence bizi dinliyorlarmış gibi gelmedi bana." dedim.

- "Bak biraz dikkat et. Sende fark edeceksin." diye ısrar etti.

Başımı "hayır" manasında iki yana salladım.

Daha sonra yeniden blog ve yazılar hakkında konuşmaya devam ettik.

- "Kalkalım mı? Benim işe yetişmem gerek." dedi

- "Sen kalk ben bir çay daha içeyim. Çünkü başka bir arkadaşımla daha buluşacağım biraz daha vakit geçirmem gerekiyor." dedim.

Vedalaştık ve apar topar kafeyi terk edip gitti.

Yan masadaki adamlardan biri boş koltuktaki pardösüsünü kaldırıp baston şemsiyesini aldı ve kalkarak karşımdaki boşalmış olan sandalyeye oturdu.

- "Eee evlat nasılsın?"

- "İyiyim, Asım Bey siz nasılsınız?"

Kafedeki tüm masalar doluydu ve herkesi tanıyordum. Çoğuyla daha önce defalarca karşılaşmıştık.

- "Hepiniz gelmişsiniz. Hayırdır düğün mü var?"

Asım Bey gülerek,

- "Hadi gel biraz dışarıda yürüyelim. Konuşacaklarım var." dedi.

Önder Güngör / Ankara / 2009 

Yıllar önce başımdan geçen gerçek bir olayı, geçenlerde blogumda ikinci şahıs anlatımıyla yayınlamıştım. Buradan bakabilirsiniz. Tık.(Kitaptan gelen yanıtlar)

O zamanlar, yaptığım eylem, davranış ve konuşmalarla başkalarının hayatlarını nasıl etkileyebileceğim hakkında derin düşüncelerim ve endişelerim vardı. Başkalarının hayatlarını "değiştirebilme" konusunda ciddi kaygı duyuyordum. Şimdilerde bu tür hislerim tamamen azaldı. Ama eskiye geri dönmek istiyorum. Çünkü bu azalma benim ruhsal çalışmalarımı azalttığım hatta ruhsal yönden çok ama çok gerilediğim anlamına geliyor. Yani yaptığım eylem ve davranışların sonuçları ile ilgilenmediğim, umursamadığım sonucu doğuyor.

Yine o eski günlerin birinde, eylemlerimin, başkalarının hayatlarını nasıl etkilediği üzerine düşündüğüm günlerde, karşıma bir youtube videosu çıkmıştı. Dünyaya gelen tanrısal bir kişinin, olayları ve hayatları nasıl da etkilediğini gösteriyordu.

Onu aşağıya ekledim. Buyurun izleyin.

Sabah erken saatte arabaya bindin işe gideceksin. Yol yarım saat. Bluetooth bağlantısı tamam, şarkı listeni açtın, bastın gaza.

Yarım saat sonra iş yerine geldin. Arabayı park ederken ben nasıl geldim ya yolu hiç hatırlamıyorum dediğin oldu mu hiç?

Olmuştur.

Benim çok oldu. Deserebre halde yaşıyorum çoğu zaman. Konfüze.

Ama bunu bana yapan birisi var. Nerden mi biliyorum? Çünkü onu defalarca suç üstü yakaladım.

O benim içimdeki/beynimdeki küçük adam. Yooo büyük adam. Ya da öyle birisi. Sürekli benimle konuşuyor. Aslında seninle de konuşuyor. Sen de onu defalarca suç üstü yakalamışsındır. Kim mi bu? Kimleri ego diyor kimileri iç ses diyor. Aslında o bir metafor. Kimi zaman öğüt veren, kimi zaman sorgulayan, kimi zaman da hayal kurduran bir figür.

Onu susturmanın yolu yok. O asla yok olmaz. Ama onu dizginleyebilirsin. Eğitebilirsin. Eğer onun nasıl biri olduğunu öğrenirsen bu dediklerimi yapabilirsin. Ben bazen başarabiliyorum bunu.

Onun nasıl biri olduğu hakkında sana bilgi vereyim.

Sabah arabaya binmiştin ya oradan başlayalım. Müziği açtığın andan.

Çalan şarkı sana hüzünlü geldi. Biraz neşelenmek için müziği değiştirdin.

Sıla' nın şarkısı çalıyor.

Şarkıyı duyunca  bu hafta sonu Cuma' dan izin alıp tatile gideyim diye aklından geçirdin. Küçük adam hemen olaya müdahil oldu. Sana bir önerme gönderdi. Gönderdiği önerme "İş yerinden izin alamazsın." Sen zihninde hemen iş yerinden nasıl izin alacağını düşünmeye başladın. Aklından deli bir soru geçiyor. "Ya izin vermezlerse."

İzin işinde kendini ikna ediyorsun. Bu sefer arabayla gitsem daha iyi olur diye düşünüyorsun. Küçük adam yine devreye giriyor. "Arabayla tek başına nasıl gideceksin. Yorulursun, uykun gelir, yollar kalabalık olur." diye bir sürü önermeyi zihnine yolluyor. Başlıyorsun bu olasılıkları sıradan geçirmeye. En sonunda her şeye rağmen arabayla gitmeye karar veriyorsun. Ama içindeki o küçük adam susmuyor. Seni bu tatilden vazgeçirecek. "3 günlüğüne o kadar para verilir mi?" diye başka bir önerme gönderiyor sana. Sen onunla baş ederken başkaları, başkaları, ve bir başka önerme daha zihnini meşgul ediyor.

Sonra işe geldiğinde, o yarım saati nasıl geçirdiğini hatırlamıyorsun. Halbuki bir çok kırmızı ışıkta durdun, soldan seni sıkıştıran arabaya yol verdin, önünde yavaş giden arabayı sollayıp öne geçtin ve daha bir çok şeyi farkında olmadan yaptın ve işe geldin. Evet az önce kilit cümleyi kullandım.

FARKINDA OLMADAN!

Bingo!

İşte içindeki o küçük adamı nasıl dizginleyip, eğitebileceğinin yanıtı.

FARKINDALIK!

Onu susturmayacaksın. Çünkü o susmaz. Ama onu fark edeceksin. Suç üstü yakalayacaksın.

Onu fark ettiğinde, o suçlu gibi başını eğip, kenara çekilecektir.

Ya da onu eğiteceksin. Ancak bunun için önce kendini eğitmen gerekecek. Çünkü o senin küçük bir yansıman. Sen olumsuz bir kişiliksen o da olumsuz önermeler sunar, sen olumlu bir kişiliksen onun önermeleri de olumlu olur.

Kabak yine senin başına patladı.

Önder Güngör / Ankara / 16 Kasım 2025

Nil Gün/İçimizdeki Şaman kitabından

Her zaman yaptığımız gibi Tinto Blanco'da çocuklara yemek yedirdim. Yemek sırasında kafedeki barkovizyonda Joan Baez ile Mercedes Sosa, Gracias A La Vida 'yı birlikte söylüyorlardı. Harika bir videoydu. Hemen alta videoyu ekledim.

Fotoğraf: Martial Trezzini/EPA/Shutterstock

Yıllar önce size Rüya Satan Adam (Rüya Taciri) filmi için kısa bir not yazmıştım. Burada.

Hatta film için, bizim Mandıra Filozofu bundan bir tık daha iyi demiştim. Geçenlerde Mandıra Filozofu ' nu bir kez daha izledim. Aslında hepimiz Mandıra Filozofu' yuz.😀 Dilimizden güzel kelimeler akıyor ama sadece dilimizden. Sorsan; herkes Mustafa Ali gibi konuşur. Ama yaşamaya gelince...

Mustafa Ali' nin sahnesi;

"Modern hayat insana kurnaz olmayı öğretiyor." diyerek başlıyor.

"Ferhat dağları delmek yerine buldozerle geçseydi, Mecnun, Leyla' nın aşkıyla çölde kavrulurken klimalı ciplerle gezseydi aşkları efsane olur muydu?" diye devam ediyor.

50 yaş üstünde olan bizler bile "Eskiden sevdiğimiz kızın yanından geçerken yüzümüz kızarırdı. O zaman her şey daha masumdu." demiyor muyuz? Sevdiğimiz kızı görmek için günde elli kere evinin önünden geçmez miydik? Ya da gizlice, hiç kimseye belli etmeden masumca takip etmez miydik peşinden? Utangaç bakışlar atmaz mıydık sınıftaki sıraların üstünden? 

Şimdi demiyor muyuz gençler için, "Ellerinde telefon "Like' la beni amk" diye sevgiliye mesaj atmalar. Küfürlü yazışmalar." yapıyorlar diye. 

Sahi şimdilerde şiir okuyan ya da şarkı sözlerini anlamıyla dinleyen genç kaldı mı? 

Yoksa biz miydik son Mecnun, son Ferhat, son Leyla...

Şu güzel dizeleri kimin yazdığını bilen genç kaldı mı günümüzde?

Ya da sevgilisi için aşağıdaki duyguları hisseden.

“Ağzım kuruyor, dilim dönmüyor, Anlatamıyorum.” Orhan Veli

Filmde en sevdiğim sözlerden biri de "İnsan sesini değil sözünü yükseltmeli. Çünkü yaprakları yeşerten gök gürültüsü değil yağmurdur."

Ve Mustafa Ali, Bukowski ile devam ediyor mesajlarına,

"En mutlu insanlar her şeyin en iyisine sahip olanlar değil, sahip olduklarını kaybetmeyecekmiş gibi sevenlerdir." 

Cahit, tekneden koya gelip, Mustafa Ali' ye "Buranın sahibi kim?" diye sorduğunda Mustafa Ali' nin "Ben kiracıyım?" 

"Peki sahibi kim?"

"Kimilerine göre Allah, kimlerine göre Tanrı" dediği bölümde, daha önce blogumda alıntıladığım bir hikaye aklıma geldi.

Hayatın anlamını kavramak için dünyayı dolaşmaya çıkan bir genç, gezdiği ülkelerden birinde ünlü bir bilgeyi ziyarete gider. Gezgin genç, bilgenin yaşadığı evde, tüm duvarların kitaplarla kaplı olduğunu görür... Fakat evi dikkatle gözden geçirdikten sonra, yerde bir kilim, duvar dibinde yatak olarak kullanılan bir sedir, ortada ise bir masa ve sandalyeden başka evde hiçbir eşyanın olmadığını görür ve merakla sorar: 

"Neden hiç eşyanız yok?" der. "Koltuklarınız, kanepeleriniz, büfeleriniz... Onlar nerede?" 

Bilge, bu soruya karşılık olarak kendi bir soru sorar gezgin gence; 

"Senin de yalnızca, sırtında taşıdığın küçük bir çantan var, yavrum" der. "Peki, senin eşyaların nerede?" 

Gezgin genç, kendini savunurcasına yanıtlar bu soruyu: 

"Ama görüyorsunuz.... Ben yolcuyum."

Bilge:

"Ben de öyle, yavrum" der...

Filmde çok manidar bir replik daha var.

"Yani bu ülkedeki tüm tavuk çiftliklerini satın alacak kadar paranız var, ama tek bir yumurta bile yiyemiyorsunuz, öyle mi?"

Sonra da filmi izleyen herkesin kafasında yaptığı "Ömrünün geri kalanında yaşayacağı yaz tatili sayısı hesabı."

Herhalde herkes bu hesabı sessizce içinden yapmıştır.

Bir replik daha:

"Bu bir Iphone 5 mi?" (Filmin ne zaman çekildiğini buradan anlayabiliriz.😉😌)
"Evet"
"Hayatınızda daha kaç tane Iphone görebileceksiniz Bay Cavit? Hatta onu tasarlayan Steve Jobs bile sadece dördünü görebilmişti."

Tatil ve Iphone hesapları Cavit' in yüzünü değiştirir. Ve Cavit yüzmeye karar verir.😥

Benden bu kadar gerisi sizden.

Önder Güngör / Ankara / 10.11.2025

Bir arkadaşımla Bahçeli 7.Caddede buluşmak için sözleşmiştik. Saate baktım. Buluşmamıza daha bir saat vardı. Kendimi aç hissettiğim için etrafta pizzacı aradım. Vejetaryen olduğumdan dışarıdaki yemek seçeneğim oldukça azdır. Ömrüm boyunca "Ne yemek yersiniz?" sorusuna "Fark etmez. Ne olsa yerim." diyenlere imrenmişimdir. Oysa tüm menüde, benim için bir iki tane seçenek anca bulunur.

Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi 3. sınıftaydım. 1991 yılının baharıydı. Bahçede sırtüstü çimenlerin üzerine uzanmış, yukarıdaki ağacın yapraklarını sayıyordum. Bir, iki, üç…

Youtube videoları vazgeçilmezim. 

Nasıl ki antik dönemlerde İskenderiye Kütüphanesi, Pergamon Kütüphanesi, Beyt' ül Hikme o dönemlerin en büyük bilgi merkezleri ise internetin en büyük kütüphanesi de benim için Youtube' dur. 

Hatırlayanlarınız vardır. Eskiden salon vitrinlerinin içinde ciltler halinde Meydan Larousse ansiklopedilerimiz olurdu. Bayağı da pahalı satılırlardı. Ben çoğu zaman rastgele bir cildi seçer sonra da yine rastgele açtığım sayfaları okumayı çok severdim.

Bir de milliyet çocuk dergisi alırdım. Onun orta sayfalarından bir kaç sayfayı telleri ayırarak çıkarır biriktirirdim. Bunlar da mini ansiklopedi olurlardı benim için. Ama bir arkadaşımdan öğrenmiştim. Biriktirme oku demişti. O yüzden ilgim olsun olmasın her bilgiyi okur öyle arşivlerdim. Sonradan faydasını çok gördüm. 

Neyse... Dönelim yazımın başlığına.

Bu aralar Tolga Yalçın' ı çok izliyorum. Yaşa Bu Hayatı Youtube Kanalı.

Tolga' yı izlediklerimden tanıyorum. Çok naif, akıllı, bilgi dolu bir arkadaş. 

Kanalından birkaç videoyu aşağıya bırakıyorum.